אין לתאר את הצער שאחת משתי התאונות הראשונות של השנה היא עם הרוג, ועוד בגיל כל כך צעיר.
בשעה 09:08, התקבל דיווח במד"א כי בהאא' עדנאן כנאנה, עובד בן 19 (بهاء عدنان كنانة، 19 عاما.) נפל מגובה כתוצאה מהתהפכות במת הרמה (מנוף נייד), באתר בניה באזה"ת בקרית אריה בפתח תקווה. הוא פונה לבי"ח בילינסון במצב קשה עם פגיעה רב מערכתית כשהוא מורדם ומונשם, ושם נקבע מותו.
באתר זה מתבצעות עבודות להקמת הרכבת הקלה. החברה המבצעת: סולל בונה:
תודה לניצן צבי כהן על העברת המידע: http://www.davar1.co.il/102678/
יומיים בלבד עברו מתחילת השנה, וכבר עוד עובד, נער צעיר, נהרג בתאונת עבודה נוספת בענף הבניין. יצויין כי זוהי תאונת העבודה השניה מתחילת השנה. אתמול (1.1) נפצע עובד כבן 30 באורח בינוני לאחר שנפל מגובה של כ6 מטר באתר בנייה בשד' מנחם בגין בגדרה.
יהי זכרו ברוך له الرحمة!
النص العربي بعد العبري
אחרי מותו הטראגי של בהאא כנאנה מהכפר יפיע (ליד נצרת), אתמול יום ג' 2.1.18 בתאונת עבודה, כותבת תושבת הכפר, נורה עלאא א-דין, ומתאבלת על בהאא, צעיר בגיל 19 שנהרג עוד לפני שהחל את חייו ונזכרת באחיה, אחמד עלאא א-דין, שנהרג בשנת 2011 בתאונת עבודה באזור כפר סבא שעה שעבד בחפירות ונקבר תחת ערימת עפר למשך שלוש שעות. כשחולץ מהעפר כבר לא היה בחיים. אחמד, אחיה של נורה, היה בן 28 במותו. הטקסט נכתב בערבית בדף הפייסבוק של נורה עלאא א-דין نورا علاء الدينותורגם על ידינו
כיצד חולף הזמן במהירות ומשיב זכרונות בכאב גדול יותר?!
אני שבה, בלי שרציתי בכך, לאותו ערב ארור. גם אז היה זה יום שלישי, וגם אז סימנו השמים, כמו עכשיו, כי בקרוב יורידו גשם, כאילו מחכים שם למעלה למשהו שחייב להתרחש..
איני זוכרת דבר למעט פנים חיוורות, קול בכי חנוק ומבטי עצב ואולי חמלה. איני זוכרת את עצמי אז, אלא רק שהכחשתי הכל. שניסיתי להגיד לעצמי שמה שנאמר הוא שקר. שחיפשתי דבר מה או מישהו שאוכל להאמין בו כדי שיבשרו לי אמת אחרת בה רציתי, אבל לא היה מי שיתן לי את מבוקשי..
שניות שמחזירות אותי שבע שנים אחורה. אני חוזרת לאמת המרה עכשיו בצהריי היום הזה כאשר צעיר נוסף עוזב אותנו והופך את ליבנו, אני מתעוררת מעלפוני לתוך תפילות אמי, שבקושי ניתן לשמוע אותן כאשר היא מתחננת לאלוהים שיתן לאימו של ההרוג כוח כמו שנתן לה.
אני שואלת את עצמי: האם יהיה קץ לעינוי הזה מתישהו?!! אני חושבת על משפחתו, על כל משפחה שאיבדה את בנה, אני חושבת על כך שהיה באביב נעוריו ונהרג כך בלי הודעה מוקדמת (הרי הוא, כמונו בדיוק, היה בטוח שילך לעולמו בעיתו, כשיגיע לזקנה ואחרי שראה את החיים? לא כך תמיד אמרו לנו?)
שאלות רבות, צוללות ללב, כאב ועצב ביחד ברגעים קצרים. אינני יכולה לעשות דבר. רק להסיט את מבטי מעיני הורי כדי שלא לראות את רגע השבירה.
بعد الحادث الماساوي الذي قتل جرّاءه بالأمس بهاء كنانة تكتب بنت يافة الناصرة، نورا علاء الدين، وتبكي على شاب في جيل 19 عام يموت وهو لا يزال في بداية حياته، كما تتذكر نورا شقيقها أحمد الذي قتل عام 2011 بعد تعرضه لحادث عمل في ورشة للبناء والحفريات بالقرب من مدينة كفارسابا، حيث سقط في حفرة وانهارت عليه كثبان من الرمال وتم إخراجه بعد ثلاث ساعات من البحث فاقداً الحياة. كان احمد، شقيق نورا، بجيل 28 عام.
نشر النص في صفحة نورا علاء الدين في الفيسبوك ونحن نعيد نشره هنا
كيف لعجلة الزمن أن تتسارع هكذا وتعيد الذكريات بألم أشد قسوة ؟!
أعود، رغما عني، بذاكرتي إلى ذلك المساء المشؤوم، كان ذلك أيضا يومَ ثلاثاء، وكانت السماء كما اليوم، متأهبة لإخراج مطرها، وكأنها تنتظر شيئا ما، حتما سيحصل …
لا أتذكر سوى وجوه شاحبة، صوت بكاء مختنق، نظرات حسرة وربما شفقة ولا أتذكر نفسي سوى ناكرة لكل ما يدور… أحاول تكذيب ما قيل، أبحث عن شيء أو شخص أثق به ليخبرني الحقيقة التي أريد سماعها، لكنها لم تكن…
هي مجرد ثوان ذهبت بها إلى سبع سنوات مضت، أسترجع الحقيقة المرة الآن ، ظهيرة هذا اليوم، شاب آخر يفارقنا، يمزق أحشاءنا، أصحو من ذهلتي على تضرعات أمي، شبه المسموعة وهي تتوسل إلى الله أن "يصبّر أمه " تماما مثلها ، أسأل نفسي: هل سينتهي هذا العذاب يوما؟!! أفكر في عائلته، في كل عائلة فقدت ابنها، أفكر في ربيع شبابه الذي ذهب هكذا دون سابق إنذار(أليس هو أيضا، مثلنا تماما، كان يعتقد أنه سيذهب إلى عالمه عندما يشيخ ويهرم من هذه الحياة؟ كما قالوا لنا دائما ؟؟)
أسئلة كثيرة، غضب، غصة في القلب، ألم وحزن كلها في لحظات قليلة، لا شيء أستطيع فعله سوى تجنب النظر في عيني والديّ كي لا تحضر لحظة الإنكسار .